اصلا بعضي حرف‌ها را تا بيايي بگويي انگار سنگي سمت شيشه عمرت رها مي‌شود، نفست تنگ مي‌شود، عرق تمام صورت‌ات را خيس مي‌كند و بعد دهانت خشك مي‌شود و آخرش هم اگر دهان باز كني نمي‌تواني آنچه را بايد، بگويي. بعد به‌خودت مي‌گويي اقلا با خيال راحت مي‌نويسم شايد خوانده شود. فايده نوشتن اين است…