به گزارش خبرآنلاین، ابر ماژلانی بزرگ، کهکشان کوتوله و نامنظمی است که ۱۶۰ هزار سال‌نوری از کهکشان ما فاصله دارد و در صورت‌فلکی جنوبی «ماهی طلایی» دیده می‌شود. درازای آن به ۱۵ هزار سال‌نوری بالغ می‌شود که حداقل ۷ برابر از پهنای کهکشان راه‌شیری کمتر است. این کهکشان همراه با ابر ماژلانی کوچک، مشهورترین قمرهای کهکشان ما به شمار می‌آیند.
پهنای این تصویر ۵ درجه است و ۱۰ قرص ماه بدر را می‌توان کنار یکدیگر روی طول تصویر جا داد. پژوهشگران تصاویر متعددی را با فیلترهای گستره وسیع و گستره باریک از مناطق مختلف ابر ماژلانی بزرگ تهیه و ترکیب کرده‌اند تا بتوانند اطلاعات جامعی از ساختارهای موجود در این کهکشان کوتوله گردآوری کنند.
فیلترهای گستره باریک طوری طراحی شده‌اند تا فقط بازه محدود و مشخصی از طول‌موج‌های الکترومغناطیسی را عبور دهند. پژوهشگران با استفاده از این فیلترها توانسته‌اند تابش‌های گسیل‌شده از اتم‌های هیدروژن و اکسیژن را از دیگر تابش‌های این منطقه تفکیک کنند.
سحابی‌های کوچکی که درون ابر ماژلانی بزرگ می‌بینید، گازهای یونیزه‌ای هستند که اطراف ستارگان سنگین و جوان را فرا گرفته‌اند. تابش درخشان این ستارگان، اتم‌های این گازها را برانگیخته می‌کند و آن‌ها هم با گسیل کردن طیف نشری، انرژی دریافتی را آزاد می‌کنند. با کمی دقت می‌توانید آثار فرسایش حاصل از بادهای ستاره‌ای شدید و تابش‌های فرابنفش را در این سحابی‌ها تشخیص دهید.
تابش غالب این منطقه از هیدروژن یونیزه حاصل می‌شود که آن را H II می‌نامند سحابی ستاره‌زای عظیمی که در سمت چپ تصویر خودنمایی می‌کند، سحابی رتیل نام دارد و در شب‌های تاریک با چشم غیرمسلح هم دیده می‌شود.
گردآوری:مجله یک پارس