در سراسر جهان کلیساها و موزه های مختلفی وجود دارند که جمجمه و اسکلت انسان های قرن‌های گذشته که گاه در جنگ و نسل کشی جان خود را از دست داده اند و یا به مرگ طبیعی مرده و در گورستان های مقدس در کنار کلیساها دفن شده‌اند نگهداری و به نمایش درآمده‌اند.
کليساي “سدلک”، کليساي “سانتا ماريا”، کليساي “کاپلا داس اوساس” و کليساي “دومونت”مشهورترین کلیساهای اروپایی هستند که در و دیوار و سقف آنها مملو از استخوان های مردگان است و در این میان کليساي سدلک مشهورترين آنها است. کلیسای سدلک در جمهوری چک مکانی است که در آن از 40 هزار استخوان کوچک و 70 هزار استخوان کامل انسان برای تزئینات داخلیاستفاده شده است.
گفته می شود این استخوان ها متعلق به انسان هایی است که در اواسط قرن 14 قربانی طاعون و جنگ شدند. طبق اسناد به دست آمده فقط در سال 1318 طاعون باعث مرگ 30 هزار نفر در اين منطقه شده است؛ در سال 1400 راهبان کليساي گوتيک در سدلک کليساي کوچکي ساختند و تصميم گرفتند از استخوان این مردگان که در دخمه های مجاور کلیساها نگهداری می شدند برای تزئینات آن استفاده کنند.
در این میان موزه هایی نیز در قرون بیستم و به دنبال نسل کشی های مختلف در سراسر جهان بوجود آمد که پس از کشف گورهای دسته جمعی برای یادآوری جنایت غیر انسانی تاسیس شد و استخوان های قربانیان در آن به معرض بازدید درآمد. موزه نسل کشی رواندا با بیش از 45 هزار اسکلت متعلق به نسل‌کشی سال 1994 در گوردخمه کلیسای کاتولیک “نیاماتای” روندا از مشهورترین آنها در جهان به شمار می‌رود.